AANDACHT
Blote wortel plantgoed is leverbaar van half november tot eind maart,
het ideale plantseizoen voor succesvolle aanplant.
Crataegus mexicana - Mexicaanse meidoorn
Mexicaanse meidoorn (tejocote): middelgrote boom met geel-oranje vruchten, zoetzuur en stevig vruchtvlees.
| Onderstam: Meidoorn |
| Bestuiving: zelfbestuivend |
| Licht: zon tot halfschaduw |
| Syntropie: 60% - 80% licht (high) |
| Bodem pH: licht zuur, neutraal, licht alkalisch |
| Vochtigheid: fris |
| Winterhard tot zeker: -15°C |
| Pluk: begin oktober, begin december |
| Gebruik: keuken (verwerkt), dessert (vers) |
Oorsprong en achtergrond
Crataegus mexicana, in Mexico bekend als tejocote, is een meidoornsoort die van nature voorkomt in de hoger gelegen streken van Mexico en aangrenzende gebieden in Guatemala. De naam “tejocote” is afgeleid van het Nahuatl-woord texocotl, wat “harde zure vrucht” betekent. De soort speelt al eeuwenlang een belangrijke rol in de Mexicaanse cultuur en keuken, met name in traditionele drankjes en gerechten tijdens de winter- en kerstperiode.
Vruchten
De vruchten zijn klein tot middelgroot (1,5–3 cm), rond en geel tot oranje van kleur bij rijpheid. Het vruchtvlees is stevig, sappig en lichtmeelachtig. De smaak is zoet met een aangename zurige toets, enigszins vergelijkbaar met appel of kweepeer. Binnenin bevatten de vruchten meestal drie tot vijf harde pitten.
Rijping
De boom bloeit in het voorjaar met witte bloesems en de vruchten rijpen in oktober tot december. Ze worden vaak laat in het seizoen geoogst en kunnen, eenmaal geplukt, nog enige weken bewaard worden.
Culinair
Tejocote is zeer veelzijdig. De vruchten worden in Mexico traditioneel gebruikt in ponche navideño (kerstdrank), compotes, jam, siropen en snoepjes. Vers van de boom gegeten zijn ze ook aangenaam, hoewel de textuur vrij stevig is. Gedroogde tejocotes zijn populair als snack en medicinale toepassing. Het hoge pectinegehalte maakt de vrucht ook geschikt voor gelei en confituur.
Boomverzorging en onderhoud
De boom groeit uit tot een middelgrote boom van 5 tot 8 meter hoog, met een brede, ronde kroon. Het loof is glanzend groen en in de herfst vaak mooi verkleurend. Hij stelt weinig eisen aan de bodem zolang die goed doorlatend is, maar geeft de voorkeur aan zonnige, warme standplaatsen. Crataegus mexicana is winterhard tot ongeveer –15 °C, waardoor hij in gematigde streken soms bescherming nodig heeft tegen strenge vorst. In zijn thuisland groeit hij vaak op berghellingen tot 3000 m hoogte, wat hem een zekere droogtebestendigheid geeft.
Bestuiving
De bloemen zijn hermafrodiet en worden bestoven door insecten. De boom is in principe zelfvruchtbaar, maar kruisbestuiving met andere Crataegus-soorten of meerdere exemplaren van dezelfde soort kan de vruchtzetting verbeteren.